χαλκόπτης

ὁ, Α

αυτός που λειώνει σε καμίνι τον χαλκό, που κατεργάζεται τον χαλκό.

[ΕΤΥΜΟΛ. < χαλκ(ο)-* + -όπτης (< ὀπτῶ «ψήνω»), πρβλ. ἀρτ-όπτης, γαστρ-όπτης. Οι τ. αυτοί έχουν σχηματιστεί αντί τών αναμενόμενων σε -οπτήτης (< ὀπτῶ + κατάλ. -της*) με απλολογία, κατ' επίδραση και τού επιθ. ὀπτός* «ψητός»].